دل نوشت شخصی حمزه پاپی

ما به عنوان یک ایرانی در هر گوشه ای از این کره خاکی که زندگی می‌کنیم، در نظر داشتن فرهنگ غنی و تمدن کهن خویش و با هرالگو و سبکی از زندگی که انتخاب کرده ایم، نمی‌توانیم از ریشه‌ها و آموزه‌های ایرانی خود دل بکنیم و از اصل خویش دور بیفتیم! شاید جا داشته باشد با تامل و درنگی در هنجارها و ارزش هایی که از این دیار کهن به میراث برده ایم،لختی هم به ادای دین به مام وطن بیندیشیم و اینکه به پاسداشت آنچه خداوند از موهبت ایرانی بودن در نهاد ما به امانت گذارده است،از خود بپرسیم برای وطن خویش چه کرده ایم و چه می‌توانیم بکنیم؟

انـسـان در بـرخورد با همنوعان خویش، یکی از چهار حالت زیر را می تواند داشته باشد:

1ـ سـتـمـگـر بـاشـد. 2ـ بـه سـتـمـگـران مدد رساند. 3ـ بی تفاوت باشد. 4ـ با ستم پیشگان بستیزد.

بدون تردید سه حالت نخست از نظر دین و خِرد، زشت و محکوم است و تنها راه چهارم، فراروی انـسـان مؤمن بـاز است و او موظّف است همه همّت خویش را به کار گیرد که با ستمگر ـ هر که باشد ـ به ستیز برخیزد و ریشه ستم را ـ هر جا باشد ـ بخشکاند و چنین روحیه ای در دیدگاه عـقـل و شـرع از اصـول خـدشـه نـاپذیر اخلاق اجتماعی است که امام علی (ع) آن را بهترین نوع عدالت معرفی می کند:

(اَحْسَنُ الْعَدْلِ اِعانَةُ الْمَظْلُومِ) بهترین شکل عدالت یاری کردن به ستمدیده است .

پـیکار با ستم و ستم پیشه و یاری رسانی به مظلوم، در اسلام به حدّی مهم است که ترک آن گناه کبیره محسوب می شود.